Κάθε ιστορία καρκίνου είναι διαφορετική. Για την Ευγενία Μαρώση ο καρκίνος ήταν καλά κρυμμένος. Σε ηλικία 28 ετών παρουσίασε μία κύστη στον λαιμό, την οποία συνόδευαν περίεργα συμπτώματα όπως έντονη κόπωση, τριχόπτωση, δυσκολία συγκέντρωσης και αδύναμη μνήμη.
Οι γιατροί έκριναν ότι έπρεπε να προχωρήσει σε θεραπεία για υποθυρεοειδισμό με ραδιενεργό ιώδιο. Όπως η ίδια εξομολογήθηκε, πρόκειται για μία επίπονη διαδικασία με οξείες παρενέργειες όπως πόνους στις αρθρώσεις, υπνηλία και αστάθεια περιόδου. Η θεραπεία αυτή διήρκησε ενάμιση με δύο μήνες, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.
Στην πραγματικότητα, η αρχική διάγνωση ήταν λανθασμένη και οι γιατροί το μόνο που κατάφεραν ήταν να της διαιωνίσουν το πρόβλημα. Μετά από αρκετή ταλαιπωρία, προχώρησε σε χειρουργική επέμβαση. Τελικά, οι γιατροί καταλαβαίνουν πως ο θυροειδής της δεν νοσούσε- αυτό που η Ευγενία είχε ήταν καρκίνος.
Η Ευγενία μπροστά σε αυτήν τη δήλωση δε λύγισε. Αντίθετα, αποφάσισε να αλλάξει ριζικά τη ζωή της. Χώρισε έναν άντρα που δεν τη στήριξε, όταν τον είχε ανάγκη και άρχισε να αγαπά τον εαυτό της. «Ήθελα να φοράω χρώματα και να αναζητώ παντού τη χαρά», ήταν τα λόγια της, όταν ξεκίνησε να μιλάει για τη νόσο του καρκίνου. «Έτσι ένιωθα καλά και ο καρκίνος υποχώρησε αυτόματα», δήλωσε συγκινημένη. Ύστερα από 19 χρόνια η Ευγενία φαίνεται να συνειδητοποιεί τη ζωή της μέσα σε αυτήν τη συνέντευξη. «Δεν έχω μιλήσει ποτέ σε κανέναν για όλα αυτά», μου εξομολογείται.
Η κυρία Ευγενία Μαρώση πιστεύει πως ο καρκίνος είναι μία νόσος ψυχοσωματική. Ένας προβληματικός σύζυγος ήταν για αυτή μία μορφή καταπίεσης, στην οποία για χρόνια δεν αντιδρούσε. Τα χρόνια της νοσηλείας της, αναγκάστηκε να μεταβεί στην Αθήνα αφήνοντας πίσω στην Καλαμάτα τα ανήλικα τότε παιδιά της. Δεν ζήτησε βοήθεια από κανέναν.Μόνη της έδωσε την προσωπική της μάχη με τον καρκίνο και την κέρδισε. Το στήριγμα της ήταν η αγάπη για τα παιδιά της και το μέλλον τους. «Βάζω τελεία στον καρκίνο για τα παιδιά μου», είναι τα ακριβή της λόγια.
Όταν μιλά για τις αναμνήσεις της στο νοσοκομείο, νέα πρόσωπα έρχονται και φεύγουν στην αφήγησή της. Γυναίκες στα διπλανά κρεβάτια μιλούν, φωνάζουν, υπομένουν. Δεν θα ξεχάσει τη δήλωση μιας γυναίκας που, λίγο πριν φύγει από τη ζωή, χαστούκισε τον γιο της και του φώναξε: «Ποιος είσαι εσύ, που μου απαγορεύεις να πεθάνω;». Η Ευγενία παίρνει δύναμη από όλες αυτές τις γυναίκες και συνεχίζει τον αγώνα της.
Στέλνει λουλούδια στον εαυτό της, αγοράζει καινούριες πιτζάμες, επιμελείται καθημερινά το μακιγιάζ της. Όλα αυτά της δίνουν χαρά και την κρατούν ζωντανή. «Τα βράδια στο Μεταξά κοιτούσα τα αεροπλάνα και ζήλευα. Ήθελα να φύγω από την αρρώστια. Φανταζόμουν όλους τους επιβάτες χαρούμενους, γιατί είχαν έναν προορισμό. Εγώ δεν είχα κανέναν».
Ύστερα από τρία χρόνια νοσηλείας, ήρθε η στιγμή να γυρίσει στο σπίτι της. Τότε γεννιούνται νέοι φόβοι: η αδυναμία να διαχειριστεί την οικογένειά της, ο φόβος του θανάτου και η αγωνία για την ανατροφή των παιδιών της. «Όλα έγιναν από υπερβολική αγάπη», αυτή είναι η εξήγηση ή καλύτερα ο απολογισμός που δίνει για τη μετέπειτα ζωή της. Αφιερώνει λοιπόν ολόκληρη τη ζωή της στα παιδιά της: η διατροφή, η εκπαίδευση, τα μηνύματα που θέλει να τους περάσει ήταν δική της υπόθεση.
Το 2000 αντιμετώπισε τον πιθανό κίνδυνο της λευχαιμίας. Με πολύ τσακισμένη ψυχολογία νοσηλεύεται ξανά, αλλά ευτυχώς επιστρέφει σύντομα στο σπίτι της. Μετά από όλα αυτά, η υγεία τής φαινόταν μία περιπέτεια χωρίς τέλος και ο φόβος του θανάτου φύτρωσε για τα καλά μέσα της.
Σήμερα, η Ευγενία συνειδητοποιεί ότι η υπερβολική αφοσίωση που έδειξε στα παιδιά της, τελικά της στέρησε πολλά από τον εαυτό της, χωρίς όμως να μετανιώνει για τίποτα. Της εξηγώ ότι είναι ακόμα αρκετά νέα, για να εκπληρώσει κάθε της επιθυμία και να ξαναφτιάξει τη ζωή της.
Ο καρκίνος σημαδεύει για πάντα τους ανθρώπους και αυτό το μου το έμαθε η ιστορίας της Ευγενίας. Θα κλείσω λοιπόν τη συνέντευξη αυτή με μία φράση της κυρίας Μαρώση: «Όσο κυνηγάς τον χρόνο, ο χρόνος απομακρύνεται και στο τέλος τον χάνεις».
Θα πρέπει λοιπόν να κυνηγήσουμε όλες και όλοι μας τη Ζωή, γιατί υπάρχουν άνθρωποι σαν την Ευγενία που προσπαθούν περισσότερο από εμάς».
Η πρόληψη έρχεται πριν την νόσο.
